24 Mei 2010 Het zit erop voor Bennie
Geboren op vrijdag 11 maart 1949, als zoon van sigarenmaker Ben en huisvrouw Lenie van Laarhoven.
Opgegroeid in de Palmboomstraat te 's-Hertogenbosch, als jongere broer van zus Willy en later oudere broer van nakomertje Leon.
Hij bracht zijn onbezorgde jeugd voornamelijk door met heel veel buitenspelen en sporten. Toen al was hij een fanatieke voetballer van eerst v.v. Wilhelmina en later v.v. Beatrix'63. In de tijd die resteerde doorliep hij soepeltjes het Gymnasium van het Sint-Janslyceum te 's-Hertogenbosch. Na de middelbare school is Bennie begonnen met een studie sociologie aan de Hogeschool Tilburg.
Het was zo in de jaren "einde Gymnasium-begin Hogeschool" dat de rebel in Bennie naar boven kwam. Dit gebeurde tijdens het actief deelnemen aan de studentenacties en demonstraties in 1969 (bezetting Hogeschool Tilburg).
Ook begon hij in die tijd een iets minder "sportieve" loopbaan, die ruim 10 jaar zou duren. Serieus voetballen werd verruild voor recreatief café-voetbal (voetbal om een fustje bier) of basketbal (Black Eagles, sporthal Hazelaar te Rosmalen). De weekendavonden werden van vrijdag tot en met zondag gevuld met lekker stappen. Favoriete locaties waren de sociëteit De Fust en café Toon De Stip. Misschien wel mede als gevolg van dit frivole leven, stopte Bennie met zijn studie en begon met werken bij het toenmalig Arbeidsbureau in 's-Hertogenbosch. Dit was de start van zijn arbeidzame leven waarbij hij de werkgever (ondanks vele interne reorganisaties) tot het einde trouw is gebleven.
Na de turbulente jaren van er "heerlijk op los leven" volgde eind jaren`70 de overgang naar een nieuwe sociale maar vooral ook sportieve carrière.
Zijn vrienden uit deze tijd werden besmet met het "huisje-boompje-beestje virus". Dit opende voor Bennie nieuwe mogelijkheden en geïnspireerd door zijn (10 jaar) jongere broer Leon, maakte hij zijn debuut als amateur wielrenner bij WV De Windmolens uit Geffen. Ook de keuze van zijn nieuwe passie voor het wielrennen is hij tot het einde trouw gebleven. In alle volgende jaren, ruim 31 jaar, werd dit de rode draad in zijn leven.
"De fiets en verder niets" werd meerdere malen gekscherend als een filosofisch levensmotto door hem verkondigd.
Nooit echter verloor Bennie de relativiteit van dergelijke speelse bezigheden uit het oog. Thuis wonend bij Ben en Leen, en later ook nog alleen samen met Leen, zorgde hij door zijn vrijgezelle, inwonende status voor een extra warme familiesfeer in alle mogelijke opzichten. Dit werd nog eens bekrachtigd door de talloze heerlijke vakanties samen met Ben en Leen, en vaak ook nog vergezeld door Henk, Willy, Gitta en Leon. Voor zijn nichtjes was hij vooral die gezellige opa-oom op zondagmiddag, nooit te beroerd voor een uurtje spelletjes spelen op de kamer van oma Leen.
De laatste fase in het leven van Bennie werd ingezet met het overlijden van Leentje in 2005. Hoewel Leentje herhaaldelijk liet blijken, bezorgd te zijn of Bennie het in z'n eentje wel zou redden, heeft Bennie ook deze periode geleefd met een elan en souplesse om jaloers op te zijn.
"Alleen maar niet eenzaam" was zijn motto. En ondanks steeds minder werken, toch maar "klagen" dat ie eigenlijk nog steeds tijd te kort kwam voor fietsen, muziek luisteren, lezen, uitgebreid koken, en andere aangename activiteiten.
Uiteindelijk heeft hij zonder ons vooraf in kennis te stellen, afgelopen Pinksterweekend, samen met de "H. Geest", middels een sprankelende finale, afscheid van ons genomen.
Ons definitief uit de wielen gereden... we hebben slechts het nakijken...
Wat zullen we je missen!
Je Flyermaatjes
5 opmerkingen:
Leon, familie en overige flyers,
Ik wens jullie veel sterkte en kracht toe bij het verwerken van het plotselinge verlies.
Achter elke traan die vloeit,
schuilt een glimlach van herinnering.
Groet,
Jos
Beste Leon, beste familie en vrienden van Bennie (Bonnie voor ons).
Wij waren zeer geschokt toen we het bericht zagen. Ik ben een "oude" maat van Bonnie in de tijd van "'t Fust", "de Stip" en de "Black Eagles". Ik en vele vrienden van Bonnie van toen bewaren vele mooie en plezierige herinneringen uit die tijd. We hebben samen wat afgelachen.
Zo'n anderhalf jaar geleden heb ik samen met hem en Wim van Bruggen nog wat oude herinneringen opgehaald.
Het was een mooie tijd met hem. Hierdoor zal hij altijd bij ons blijven.
Wij wensen iedereen die hem dierbaar is veel sterkte.
Ger en Jessie van Gogh
"Treffend" dat ik net bij het Brabants Dagblad een condoleance boodschap achtergelaten heb in een veel terugkerende herinnering van inderdaad "Bonnie" op en net daarna naast de fiets ... En dan te lezen dat ie zijn hele leven daarna met de fiets bezig is geweest ... Bonnie was "cool" en is een beste herinnering aan die fabuleuze jaren van 't Fust, De Huifkar en onze "wilde" jeugd.
Leon en familie en vrienden
Ondanks dat ik al jaren geen contact meer met hem had,kwam het bericht van het overlijden van Bonnie voor mij hard aan. Ik bewaar geweldige herinneringen aan hem ,in de tijd van "de maatjes" en de linkse jaren op de Hogeschool.Het bomen over de revolutie tijdens werkzaamheden via uitzendbureau Keser,het "huilen"op de muziek van Dylan en de Byrds.
En wat hebben we ontzettend veel plezier gehad. Bonnie was prettig gestoord en hij laat een dierbare en onuitwisbare herinnering bij mij achter.
Frans Mathijsen
Precies een week geleden zaten we met Bennie voldaan te genieten van een biertje na een mooie fietstocht door het Duitse Sauerland,vandaag zijn we samen om afscheid van Bennie te nemen. Mijn naam is Jan Reinhard en ik spreek hier namens een klein vriendengroepje van de zondagochtend. Wij fietsen nu een jaar of 7 met Bennie en Leon. Wij noemen ons de Schutskampflyers.
Iedere zondagochtend vertrokken wij trouw om 10.00 uur vanaf onze rotonde om een rondje te gaan fietsen in de retro Molteni shirts. Mooi rijden noemde Bennie dat. Want op zaterdag had hij onderin de beugel gehangen en volle bak moeten rijden.
In ons groepje stond Bennie bekend om zijn gevleugelde uitspraak: ik ga lekker op reserve rijden. Hij op reserve, wij met pijn in de benen. Aan het eind van de tocht leverde onze vermoeidheid bij hem een voldane glimlach op.
In het begin zag Bennie het niet zo zitten met ons, hij had geen zin om beginnelingen op sleeptouw te nemen. Maar gaandeweg begonnen wij ons te ontwikkelen tot een vriendengroep met een gezamenlijke passie. Die passie was niet alleen het fietsen maar ook samen filosofische barpraat uitslaan en bier drinken. Bennie was buitengewoon goed in staat om zich als een jonge hond te gedragen en stoere praat te verkopen.
Buiten het fietsen hebben we Bennie ook goed leren kennen. Bennie was een zeer intelligente breed ontwikkeld man met een zeer sterk vermogen om zich in anderen te verplaatsen en oprechte interesse te tonen in de leefwereld van anderen. Bennie liet zich niet meeslepen in de tredmolen van onze hectische maatschappij. Geen mobiel, geen internet, geen auto. Zijn motto was, Ik kan het wel maar ik kies er niet voor.
Hij was niet kleinzerig. Een valpartij waarbij hij diepe sneeën en schaafwonden opliep weerhielden hem er niet van om gewoon door te fietsen. Wij verdachten hem ervan dat een bril nodig had. Maar daar wilde hij niet aan geloven.eigenwijs misschien?.Of ijdel? We zullen er nooit meer achterkomen.
In de winter maakten we tochten op de mountainbike. Als er veel bochtenwerk in zat dan moest Bennie lossen. En daar waren we trots op, het gaf veel voldoening Bennie er ook eens af te rijden. Maar Bennie wist onze blijdschap de kop in te drukken. Hij was in de winter bewust aan het afbouwen en liet zich niet gek maken.Je moet rust nemen in de winter om er in het voorjaar weer te staan. Dit bleek waar,in het voorjaar wist hij met een lichte snok ons weer op de plaats te zetten.
Naast de wekelijkse tochten zijn we een aantal jaren geleden gestart om één maal per jaar een lang weekend een grotere trip te maken. Op de racefiets van Den Bosch naar de Ardennen, Luxemburg, Monchau, Oudenaarde. Aan het eind van de eerste dag met minimaal 200 km in de benen, snel onder de douche en dan naar de bar. Met een speciaal biertje in de hand werd de tocht geëvalueerd. Wij vonden dat we flink hadden moeten klimmen, maar Bennie had het wederom als relatief vlak ervaren.
Het afgelopen pinksterweekend zijn we met de fiets naar het Sauerland geweest, op bezoek bij Jos Schrover. In alle opzichten was dit een geweldig weekend. Zonnig en warm weer, niet teveel wind. Lekker eten , veel bier, echt heel gezellig. Bennie was helemaal in zijn element. Op de terugweg naar Den Bosch hebben Bennie en Leon weer het kopwerk verricht. Bennie was topfit. Het overnemen van de broertjes van Laarhoven verliep als een geoliede machine. Bennie had goede benen, onderweg vertelde hij dat hij dit hoge tempo met gemak uren kon volhouden. Aan niets was te merken dat dit de laatste keer was dat wij bij hem in het wiel mochten hangen.
We verliezen een groot sportman, een wielrenner, een filosoof, een Bourgondiër, een relativist maar we verliezen vooral een heel fijne vent, ons maatje.
Hé Bennie, je zei altijd dat het voorbij was als je dood bent, dan is er niets meer, helemaal niets. Maar hopelijk heb je ongelijk. En als je ongelijk hebt dan willen wij je vragen ons een duwtje in de rug te geven als we weer eens kapot zitten.
Bennie bedankt voor de fijne tijd, we gaan je missen.
Een reactie posten