Hallo medeflyers,
Even een mededeling over teamgenoot Ben m.b.t. bezoek en bijdrage aan onze weblog.
Ben heeft nog geen kans gezien de weblog te bekijken, zo druk heeft deze flyer het met andere (neven)activiteiten. Dit laatste heb ik vernomen uit betrouwbare bronnen.
Ik vind dat we onze teamgenoot hier binnenkort eens ernstig over moeten aanspreken....a.s. zaterdag moet ie werken, zondag moet ie naar Ajax...Kan dit zo maar blijven duren...!?
een verontruste flyer
vrijdag 28 september 2007
Paaltje
Een fiestgroep uit Den Bosch
Gooide op zondag de remmen los
De voorste riepe paaltje!!
De tweede ging er langs als een aaltje
De laatste was duidelijk de klos
Gooide op zondag de remmen los
De voorste riepe paaltje!!
De tweede ging er langs als een aaltje
De laatste was duidelijk de klos
woensdag 26 september 2007
Auto achter
Een wielergedicht
De meesters van de strakke ketting
de harde banden
op zondagochtend
dauw laag in de lucht
weidse einders
pijn
strakke waaier
wind in het gezicht
Auto achter
zo het klinkt
een oerkreet
mijn aars trekt strak
de waaier uitgerekt
......
ik houd ermee op .....wat een flauwekul voor de woensdagavond
A
De meesters van de strakke ketting
de harde banden
op zondagochtend
dauw laag in de lucht
weidse einders
pijn
strakke waaier
wind in het gezicht
Auto achter
zo het klinkt
een oerkreet
mijn aars trekt strak
de waaier uitgerekt
......
ik houd ermee op .....wat een flauwekul voor de woensdagavond
A
maandag 24 september 2007
Winter-indoortraining
Hallo medeflyers,
Hier een nieuwe activiteit voor de komende winter, gezellig onder het genot van een lekkere
Westmalle-Tripel, met een mooi DVD-tje op de Home-cinema van flyer Jan, eventueel nog muzikaal omlijst met virtuoos gitaarspel van bovengenoemde "megamultigetalenteerde"
flyer. En dit allemaal terwijl de winterse trainingskilometers worden weggemaald.
p.s. uitbreiding tot 8 fietsers behoort tot de mogelijkheden, ook "waaieropstelling" is mogelijk.
Groet,
Leon (ga nu weer even werken, sterkte zwoegers)
zondag 23 september 2007
Mooie wielerverhalen voor bij de centrale verwarming
Het wielerverhaal is op deze weblog wat weggesukkeld. Dat is jammer want het lijden en afzien binnen onze sport leent zich bij uitstek voor literair getinte bespiegelingen. Maar gelukkig kreeg ik een mail met een mooi verhaal van de 21-jarige Frank Heinen, student Nederlands te Utrecht. Frank is geen wielrenner. Hij heeft wel gevoetbald en stond ook fanatiek op de judomat, maar zijn passie is lezen. En korte verhalen en columns schrijven waarvan hij er sommige al heeft gepubliceerd in De Volkskrant en het NRC Handelsblad. Begin 2007 verschijnt een van zijn verhalen in het literaire tijdschrift Lava Literair. Onder het vele leesvoer dat zijn ogen bereikt zit ook sportliteratuur. Omdat de wielersport een populair genre is, is er een ruim aanbod. Overwegend non-fiction en Frank besloot zich daar als schrijver (nog) niet aan te wagen, maar zijn pen aan zijn fantasie te koppelen om tot mooie literaire verhalen te komen. Hierbij een mooie bijdrage over het schrikbeeld van iedere renner: De Bezemwagen.
In de bezemwagen
De daad op zich is niet eens zo bijzonder. Je klikt je schoentjes uit de toeclips, remt langzaam af en zet voet aan de grond. Per dag doen tientallen renners het. Nooit is het een dramatisch moment, zelden vraagt men zich af of ze er de brui aan geven. Dat doen ze dan ook bijna nooit. Ze pissen hun blaas leeg en vervolgen hun weg.De dramatiek waar de verslaggevers altijd zo naarstig naar op zoek zijn, ontbreekt volledig bij de afstappende wielrenner. Man geeft fiets af aan de toegesnelde verantwoordelijke man (nóóit een vrouw), man doet zijn helm af en stapt achterin. De bezemwagen vervolgt zijn weg. Journalisten proberen het nog wat te dramatiseren door melding te maken van een wanhopige blik op het uitgemergelde gelaat van de renner. Onzin. Afstappen is een plan dat langzaam rijpt in het hoofd van een coureur, een onontkoombaar gegeven dat van geen ontkenning behoeft. Je gaat jezelf executeren, de vraag is alleen nog hoe lang je de executie uitstelt.De jongen naast me kijkt zwijgend uit het raampje van de bezemwagen. Zijn ogen zijn die van ...
... een neoprof. De vermoeidheid is nog vermengd met de treurnis over de nederlaag die hij zojuist heeft geleden. Wie weet voelt hij zich ook vernederd; sommige mensen nemen de dingen nu eenmaal veel te zwaar. Ik zou hem kunnen toefluisteren dat het allemaal wel goed komt en dat zelfs opgeven went. Ik besluit het niet te doen; deze jongen rijdt in z’n gedachten nog steeds in het peloton.Wat dat wennen aan opgeven betreft, ben ik trouwens een ervaringsdeskundige. Ik stap vaak af, meer dan gemiddeld. Ik werk in de eerste helft van de koers voor de ploeg, haal bidons, rijd in de wind, hou kopmannen van voren en maak tempo wanneer me dat gevraagd wordt. Het is makkelijk om de ploegleiding tevreden te houden. Als je je maar af en toe met een verhitte kop bij de auto meldt. Je kunt natuurlijk niet altijd maar afstappen; dat valt zelfs de stomste teammanager op. Ik kies mijn koersen uit. Neem vandaag: laatste etappe van een Spaans etappekoersje, hele week hard gewerkt, vanochtend aan het ontbijt een misselijk gevoel vertaald als een nacht lang kotsen en nu in dit koele busje de rit uitrijden. Ik doseer.We remmen. Even later wordt het portier opengeschoven en stapt een kennis in. De meeste renners zijn kennissen, mensen die je toeknikt in het voorbijgaan. Hij ziet mij en knikt me toe. Ik knik terug. Kennissen.Op internet schijnen er wielerforums te bestaan. Dat had ik altijd al vermoed – voor alles is wel een forum op het net te vinden – maar ik kijk er nooit op. Mensen die naar wielrennen kijken zijn meestal al ’n beetje getikt, dus mensen die digitaal met elkaar discussiëren over wielrennen moeten wel volslagen krankzinnig zijn.De laatste tijd ben ik een doelwit op die forums, hoor ik via-via. Ze vinden dat ik te veel afstap. Volkomen terecht. Vorige week kreeg ik één reactie doorgemaild van een ploeggenoot. Een persoon, die zich schuil hield onder de naam Grote Smurf, schreef het volgende:‘Als deze man volgend jaar nog altijd prof is, zeg ik mijn rekening bij de bank die hem sponsort op. Laten we dat allemaal doen: een stil protest tegen de heersende onkunde en het stuitende nepotisme in Neerlands grootste wielerploeg.’Ik las de zin twee keer over, genoot beide keren van de ronkende zinnen waarin ik werd uitgemaakt voor onwaardige prof. In een wereld vol spelfouten, onjuist hoofdlettergebruik en anonieme scheldpartijen, was de bijdrage van Grote Smurf een verademing. Hij had trouwens geen gelijk. Vond ik.Het zijn de lange, rechte wegen van midden-Spanje. Links in de verte ligt een dorpje, rechts in de verte steken nog net een paar boomkruinen uit boven… Ja, waarboven eigenlijk? De weg loopt dwars door een desolaat soort woestijn met af en toe een rotsblok, een plukje gras of een verlaten schuur. Leuk vakantieland, Spanje.De neoprof naast me is in slaap gevallen.Eigenlijk, eigenlijk ben ik natuurlijk gewoon bang. Angst is in het wielrennen niet alleen maar een slechte raadgever, maar, nog meer dan dat, een onmogelijkheid. Je mag het niet toelaten. Toch sijpelden gevoelens door die je als coureur beter kwijt dan rijk bent. Angst voor valpartijen in nerveuze finales bijvoorbeeld, of de gekmakende wetenschap dat iedere in een afdaling te nemen bocht je laatste kan zijn, gevolgd door de rationele gedachte dat niemand dáár wat aan heeft. Het levert je, in het beste geval, een korte zweefvlucht door het luchtruim op. En een plek in de annalen der wielergeschiedenis. Een makkelijk verdiende plek bovendien, want doodvallen vereist atletische vermogens noch scherp inzicht.Toch zijn het niet eens altijd díe angsten voor het reële gevaar van de sport die mij het presteren onmogelijk maken. Bijna alle renners kennen die, soms drijft het ze in de armen van sportpsychologen waar ze huilend uitschreeuwen dat ze nooit meer op een racefiets zullen stappen. Diezelfde jongens rijden je, na vier praatsessies, weer keuvelend achterop in helse Pyreneeënafdalingen.Mijn probleem zit dieper. Ik vrees de tegenstand, de pers, Mart Smeets, de mogelijkheid dat ook ik zou kunnen winnen en de kans dat er een dag komt dat ik aan niks anders meer kan denken dan wielrennen. Ik vrees de supporters, in hun adoratie en in hun haat. Ik vrees zelfs mijn eigen lichaam, als ik voor een hotelkamerspiegel mijn ribben tel.Alleen in deze wagen, in de rust van deze bezemwagen, ben ik op m’n gemak. De terneergeslagenheid van de passagiers, de troosteloosheid van het landschap, de geur van het zweet en de massageolie; het is een vruchtbare voedingsbodem voor filosofische overpeinzingen.Ik kijk weer uit het raampje en denk: ergens heeft Grote Smurf wel gelijk. Een beetje dan.
Frank Heinen
P.S. Dit verhaal is afkomstig van "wielersport.slogblog". Op deze site is nog veel meer moois te vinden, een koppeling is inmiddels toegevoegd.
In de bezemwagen
De daad op zich is niet eens zo bijzonder. Je klikt je schoentjes uit de toeclips, remt langzaam af en zet voet aan de grond. Per dag doen tientallen renners het. Nooit is het een dramatisch moment, zelden vraagt men zich af of ze er de brui aan geven. Dat doen ze dan ook bijna nooit. Ze pissen hun blaas leeg en vervolgen hun weg.De dramatiek waar de verslaggevers altijd zo naarstig naar op zoek zijn, ontbreekt volledig bij de afstappende wielrenner. Man geeft fiets af aan de toegesnelde verantwoordelijke man (nóóit een vrouw), man doet zijn helm af en stapt achterin. De bezemwagen vervolgt zijn weg. Journalisten proberen het nog wat te dramatiseren door melding te maken van een wanhopige blik op het uitgemergelde gelaat van de renner. Onzin. Afstappen is een plan dat langzaam rijpt in het hoofd van een coureur, een onontkoombaar gegeven dat van geen ontkenning behoeft. Je gaat jezelf executeren, de vraag is alleen nog hoe lang je de executie uitstelt.De jongen naast me kijkt zwijgend uit het raampje van de bezemwagen. Zijn ogen zijn die van ...
... een neoprof. De vermoeidheid is nog vermengd met de treurnis over de nederlaag die hij zojuist heeft geleden. Wie weet voelt hij zich ook vernederd; sommige mensen nemen de dingen nu eenmaal veel te zwaar. Ik zou hem kunnen toefluisteren dat het allemaal wel goed komt en dat zelfs opgeven went. Ik besluit het niet te doen; deze jongen rijdt in z’n gedachten nog steeds in het peloton.Wat dat wennen aan opgeven betreft, ben ik trouwens een ervaringsdeskundige. Ik stap vaak af, meer dan gemiddeld. Ik werk in de eerste helft van de koers voor de ploeg, haal bidons, rijd in de wind, hou kopmannen van voren en maak tempo wanneer me dat gevraagd wordt. Het is makkelijk om de ploegleiding tevreden te houden. Als je je maar af en toe met een verhitte kop bij de auto meldt. Je kunt natuurlijk niet altijd maar afstappen; dat valt zelfs de stomste teammanager op. Ik kies mijn koersen uit. Neem vandaag: laatste etappe van een Spaans etappekoersje, hele week hard gewerkt, vanochtend aan het ontbijt een misselijk gevoel vertaald als een nacht lang kotsen en nu in dit koele busje de rit uitrijden. Ik doseer.We remmen. Even later wordt het portier opengeschoven en stapt een kennis in. De meeste renners zijn kennissen, mensen die je toeknikt in het voorbijgaan. Hij ziet mij en knikt me toe. Ik knik terug. Kennissen.Op internet schijnen er wielerforums te bestaan. Dat had ik altijd al vermoed – voor alles is wel een forum op het net te vinden – maar ik kijk er nooit op. Mensen die naar wielrennen kijken zijn meestal al ’n beetje getikt, dus mensen die digitaal met elkaar discussiëren over wielrennen moeten wel volslagen krankzinnig zijn.De laatste tijd ben ik een doelwit op die forums, hoor ik via-via. Ze vinden dat ik te veel afstap. Volkomen terecht. Vorige week kreeg ik één reactie doorgemaild van een ploeggenoot. Een persoon, die zich schuil hield onder de naam Grote Smurf, schreef het volgende:‘Als deze man volgend jaar nog altijd prof is, zeg ik mijn rekening bij de bank die hem sponsort op. Laten we dat allemaal doen: een stil protest tegen de heersende onkunde en het stuitende nepotisme in Neerlands grootste wielerploeg.’Ik las de zin twee keer over, genoot beide keren van de ronkende zinnen waarin ik werd uitgemaakt voor onwaardige prof. In een wereld vol spelfouten, onjuist hoofdlettergebruik en anonieme scheldpartijen, was de bijdrage van Grote Smurf een verademing. Hij had trouwens geen gelijk. Vond ik.Het zijn de lange, rechte wegen van midden-Spanje. Links in de verte ligt een dorpje, rechts in de verte steken nog net een paar boomkruinen uit boven… Ja, waarboven eigenlijk? De weg loopt dwars door een desolaat soort woestijn met af en toe een rotsblok, een plukje gras of een verlaten schuur. Leuk vakantieland, Spanje.De neoprof naast me is in slaap gevallen.Eigenlijk, eigenlijk ben ik natuurlijk gewoon bang. Angst is in het wielrennen niet alleen maar een slechte raadgever, maar, nog meer dan dat, een onmogelijkheid. Je mag het niet toelaten. Toch sijpelden gevoelens door die je als coureur beter kwijt dan rijk bent. Angst voor valpartijen in nerveuze finales bijvoorbeeld, of de gekmakende wetenschap dat iedere in een afdaling te nemen bocht je laatste kan zijn, gevolgd door de rationele gedachte dat niemand dáár wat aan heeft. Het levert je, in het beste geval, een korte zweefvlucht door het luchtruim op. En een plek in de annalen der wielergeschiedenis. Een makkelijk verdiende plek bovendien, want doodvallen vereist atletische vermogens noch scherp inzicht.Toch zijn het niet eens altijd díe angsten voor het reële gevaar van de sport die mij het presteren onmogelijk maken. Bijna alle renners kennen die, soms drijft het ze in de armen van sportpsychologen waar ze huilend uitschreeuwen dat ze nooit meer op een racefiets zullen stappen. Diezelfde jongens rijden je, na vier praatsessies, weer keuvelend achterop in helse Pyreneeënafdalingen.Mijn probleem zit dieper. Ik vrees de tegenstand, de pers, Mart Smeets, de mogelijkheid dat ook ik zou kunnen winnen en de kans dat er een dag komt dat ik aan niks anders meer kan denken dan wielrennen. Ik vrees de supporters, in hun adoratie en in hun haat. Ik vrees zelfs mijn eigen lichaam, als ik voor een hotelkamerspiegel mijn ribben tel.Alleen in deze wagen, in de rust van deze bezemwagen, ben ik op m’n gemak. De terneergeslagenheid van de passagiers, de troosteloosheid van het landschap, de geur van het zweet en de massageolie; het is een vruchtbare voedingsbodem voor filosofische overpeinzingen.Ik kijk weer uit het raampje en denk: ergens heeft Grote Smurf wel gelijk. Een beetje dan.
Frank Heinen
P.S. Dit verhaal is afkomstig van "wielersport.slogblog". Op deze site is nog veel meer moois te vinden, een koppeling is inmiddels toegevoegd.
Huishoudelijke mededelingen
Hallo (vermoeide ?) medeflyers,
Lekker uitgerecupereerd?? Uitkijken svp. met de wekelijkse dosis EPO en testosteron, kan je viriliteit ietwat doen beïnvloeden.....!!
Gerry en Jan, ik heb jullie opnieuw een mail vanuit de weblog verzonden met het verzoek om schrijver/auteur te worden op onze weblog. Wat je allereerst moet doen is een eigen "google-account" aanmaken (dit is je eigen e-mailadres) met een eigen wachtwoord. Instructie hiervoor staat ook in de mail. Als je dit gedaan hebt kun je door te klikken op de betreffende link in de mail jezelf aanmelden als auteur, vervolgens moet ik dan nog even je status van "gast"naar "beheerder" veranderen en daarna kunnen jullie ook alle bewerkingen op de webolg uitvoeren.
Succes!
Dan voor de liefhebbers nog even wat data van onze trainingsrit zondagochtend:
HARDE FEITEN
Team: WV Schutskampflyers
Training: zondag.23.09.2007
Datum: 23-09-2007
Begintijd: 10:03:11.0
Eindtijd: 13:15:45.2
Totale tijd: 3:12:34.2
Rondetijd gem. tot.gem. afst Afst vanaf start
Warming up
1. 0:05:00.0 29.9 25.6 2.2 2.2
Rondje 1
2. 1:19:41.8 32.3 29.9 40.0 42.3
Rondje 2
3. 1:07:48.2 36.2 32.4 40.2 82.5
Cooling down
4. 0:40:04.0 27.8 31.4 18.3 100.8
Lekker uitgerecupereerd?? Uitkijken svp. met de wekelijkse dosis EPO en testosteron, kan je viriliteit ietwat doen beïnvloeden.....!!
Gerry en Jan, ik heb jullie opnieuw een mail vanuit de weblog verzonden met het verzoek om schrijver/auteur te worden op onze weblog. Wat je allereerst moet doen is een eigen "google-account" aanmaken (dit is je eigen e-mailadres) met een eigen wachtwoord. Instructie hiervoor staat ook in de mail. Als je dit gedaan hebt kun je door te klikken op de betreffende link in de mail jezelf aanmelden als auteur, vervolgens moet ik dan nog even je status van "gast"naar "beheerder" veranderen en daarna kunnen jullie ook alle bewerkingen op de webolg uitvoeren.
Succes!
Dan voor de liefhebbers nog even wat data van onze trainingsrit zondagochtend:
HARDE FEITEN
Team: WV Schutskampflyers
Training: zondag.23.09.2007
Datum: 23-09-2007
Begintijd: 10:03:11.0
Eindtijd: 13:15:45.2
Totale tijd: 3:12:34.2
Rondetijd gem. tot.gem. afst Afst vanaf start
Warming up
1. 0:05:00.0 29.9 25.6 2.2 2.2
Rondje 1
2. 1:19:41.8 32.3 29.9 40.0 42.3
Rondje 2
3. 1:07:48.2 36.2 32.4 40.2 82.5
Cooling down
4. 0:40:04.0 27.8 31.4 18.3 100.8
zaterdag 22 september 2007
Training a.s. zondag 23-09-2007
Hallo heren renners,
Hierbij alvast de tijd en vertrekpunt voor de training van zondagmorgen 23-09-2007:
tijdstip: 10.00 uur
plaats: rotonde Helftheuvelweg/Kooikersweg( parking AH).
weersverwachting: zonnig, zuidenwind windkracht 2, 18 tot 23 graden Celcius.
zeker aanwezig: Steven, Gerrie, Ben en Leon.
groeten en tot morgen,
Leon
woensdag 19 september 2007
Highlight's 2007
Op de 3e plaats:
Vooral contact met de groep blijven houden......kost wat kost !!
Op een verdienstelijke 2e plek:
Hoezo rechtsomkeer, gewoon rechtdoor, verstand op nul, blik op oneindig.....
(p.s. geluid niet te hard afspelen)
Vooral contact met de groep blijven houden......kost wat kost !!
Op een verdienstelijke 2e plek:
Hoezo rechtsomkeer, gewoon rechtdoor, verstand op nul, blik op oneindig.....
(p.s. geluid niet te hard afspelen)
Hé we zitten weg, waar is Leon, ###zooi we fietsen verkeerd !!!
Echter met stip op ÉÉN !!:
Het mooiste vermaak blijft nog altijd leedvermaak.
Eerste reacties van een door pech en malleur getergde flyer Ben. Ploegleider Steven mompelt voorzichtig wat tactische, troostende en raadgevende woordjes..... Uiteindelijk arriveert medeflyer Leon, overziet de ellende, geeft zijn zeer persoonlijk getinte visie op het "GEBEURDE" en vervalt tenslotte in een voor de direct betrokkene uiterst pijnlijk (hoon)gelach........
ps.
Let bij dit fragment ook vooral op de wonderlijke setting en compositie vwb. natuurlijke geluidsbronnen en omgevingspanoramiek. Werkelijk een filmisch meesterwerkje, hulde aan onze flyer/cameraboy Gerrie.
Even voorstellen
Een kleine "teampresentatie" van wv Schutskampflyers. Wie is wie...
Het complete team 2007, vlnr :
- flyer/fotograaf/verzorger/absurdiaan Gerrie Leenaarts
- flyer/initiator/enthousiastmeerder cq.minder Leon van Laarhoven
- flyer/jonge hond/karaktermens/vitaholic Benno van Bergen
- flyer/melancholicus/purimist Tejo Hof
- flyer/saloncommunist/filosoof/stamoudste Ben van Laarhoven
- belofte-flyer/benjamin/chauffeur/ploegleider/accuratico Steven Keijsers
- flyer/criticaster/educativist Jan Reinhard
dinsdag 18 september 2007
Geintje
Pinksterweekend 2007
De "Schutskampflyers" bezig tijdens een zware trainingsstage in Groot Hertogdom Luxemburg.
Start officiële weblog Schutskampflyers
Hallo medeflyers,
Met een bidon champagne binnen handbereik toast ik alvast op:"
-Start officiële weblog
-geslaagd wegseizoen 2007
-voorspoedige opening atb-seizoen 2007/2008
Groet,
flyer Leon
ps. medeflyer Ben is nog net te zien achteraan het peloton.......de plekkert.........
vrijdag 14 september 2007
september 2007
Hallo Leon(coach), Jan, Bennie, Gerry, Benno, Steven.
Welkom op de site.
Schutskampflyers is nu officieel een weblog.
Tejo
Welkom op de site.
Schutskampflyers is nu officieel een weblog.
Tejo
Abonneren op:
Posts (Atom)